این خانه قشنگ است ولی خانه من نیست

این خاک چه زیباست ولی خاک وطن نیست

این کشور نو پیشرو علم و صنعت

 هرگز به دلاویزی ایران کهن نیست

من عاشق ان خاک غزل پرور و پاکم

باکی چه در ان رونقی از صنعت و فن نیست

در مشهد و یزد و قم و کاشان و لرستان

لطفی است که در برلن و دهلی و پکن نیست

در بابل و گرگان و خراسان و بروجرد

نقشی است که در قاهره و شام و یمن نیست

در دامن بحر خزر و ساحل گیلان

موجی است که در ساحل دریای عدن نیست

در بوته گلهای دلاویز شمیران

عطری است که در نافه اهوی ختن نیست

اوارگی و خانه به دوشی چه بلایی است

دردی است که درمانش در این دهر کهن نیست

اوره ام و خسته و سرگشته و حیران

هر جا که شوم هیچ کجا خانه من نیست

از بحر که خوانم غزل سعدی و حافظ

در شهر غریبی که در ان فهم سخن نیست

ان کو که طعنه زند به ایرانی و ایران

شک نیست که مغزی به سر و روح به تن نیست

پاریس قشنگ است ولی نیست چو تهران

لندن به د ل انگیزی شیراز کهن نیست

گیریم که سرسبز بود دامنه الپ

چون دامن البرز ؛ پر از چین و شکن نیست

این کوه بلند است ولی نیست دماوند

این رود چه زیباست ولی رود تجن نیست

این شهر بزرگ است ولی شهر غریبی است

این خانه تمیز است ولی خانه من نیست

هر جای روم روی به هر سوی که ارم

اندیشه بجز فکر وطن ؛ ذکر وطن نیست

***  ***  *** *** *** ***

این شعر رو چون هم خودم و هم خواهرم هر دو زیاد ازش خوشمون اومد مشترکا و همزمان می زاریم این رو برای این گفتم که از دوستانی که لطف می کنن و به وبلاگ هر دو نفرمون سر می زنن عذر خواهی کرده باشیم . شاد باشید