چشمانش را ببوس
اگر چه ديگر نمي تابد
ميان سکوت ها
ميان پرخاش ها
ميان فاصله ي دراز و
شکجه ي بي اجر
ميان خاطره و افسوس
صبور و سمج ، گاهي
سپيده دم ها اخم مي کند
غروب ها مي بارد
پلک به هم نمي گذارد
مرز ندارد
در فرصت عشق تا آزادي
پاس لحظه اي شادي
چشمانش را ببوس
زهر سبز را بنوش