مي خواهم از تو
بي بهانه
گذر کنم
پيله ات
از ديوارهاي آهني
سخت تراست
ديگر سرانگشتان نحيفم را
ياراي ريسيدن
ابريشم هاي آهني نيست
از کاويدن وجودت
براي ذره اي محبت خسته ام
دراين معدن غرور
ذره محبتي نيست
نگاهت عشق را ِز يادم مي برد
آه که در چشمانت
کمي مهرباني نيست
جنس قلبت
سنگ خارا
خشم تو
چون خشم دريا
واي ازاين خشم
به دريا
هيچ ماهي نيست
اين همه بهانه را
در گوشت نخواهم خواند
مي دانم براي شنيد نش
شنوا گوشي نيست
مي خواهم از تو
بي بهانه
گذرکنم...