به بستان ها نسيم نو بهار
به جنگل ها سرود آبشارم
به هر صحرا پيام فرودينم
به هر گلشن نواي جويبارم
به چشم مهوشان الماس اشکم
به گوش نازنينان گوشوارم
ز عهد کودکي درس محبت
چ خوش تعليم داد آموزگارم
منم نقاش و با اشکي چو شنگرف
زنم بر چهره نقشي بي نگارم
گلنداما به گيوسي تو سوگند
که بي چشمان مستت در خمارم
اگر يارم شوي منت پذيرم
و گر خوارم کني خدمتگزارم
اگر جان بردم از چنگ غم تو
به چشمانت که از جان شرمسارم
من آن يعقوب غمگينم که عمريست
ز هجران دو يوسف اشکبارم
زمانه ديدن من بر نتابد
که چون خاري به چشم روزگارم
به در بردم ز ميدان گوي معني
که در دشت بلاغت تکسوارم
به جمع دوستان صفرم ز تسليم
و گر دشمن بر ايد صد هزارم
غلام آن حريفانم که دانند
به ملک لفظ و معني شهريارم
رسد روزي که دشمن هم ز خجلت
گل اشکي فشاند بر مزارم